Dlaczego w języku angielskim jest tak wiele czasów?

Przyswajając sobie coraz to nowe skomplikowane czasy podczas nauki angielskiego, nierzadko zaczynamy gubić się w trudnej gramatyce tego języka. Nie ma w tym nic dziwnego: w naszej własnej mowie występują zaledwie trzy czasy z pewnymi wariacjami. Tymczasem w angielskim takich konstrukcji występuje aż kilkanaście! Po co Anglikom tak rozbudowana koniugacja i czy naprawdę jest im potrzebna na co dzień?

 

Po co tak wiele czasów w języku angielskim?

Złożone konstrukcje istniejące w ramach dwóch podstawowych czasów gramatycznych (ang. tenses) spędzają sen z powiek wielu osobom próbującym nauczyć się języka angielskiego. Nie ma w tym nic dziwnego – jest ich aż 12, a według niektórych badaczy – nawet 16. Czy osoba ucząca się tego języka w celach czysto komunikacyjnych i niebędąca native speakerem ma w ogóle szansę na to, by je zapamiętać?

Jeżeli głównym celem nauki języka angielskiego jest dla nas po prostu sprawne porozumiewanie się z innymi ludźmi, możemy odetchnąć z ulgą – by zostać zrozumianym w języku angielskim, wystarczy posługiwać się zaledwie czterema lub pięcioma tenses. Nie oznacza to oczywiście, że pozostałe są całkowicie zbędne. Stosuje się je jednak głównie w literaturze i bardziej rozbudowanych wypowiedziach.

Ta mnogość konstrukcji gramatycznych ma swoje ścisłe uzasadnienie – pozwala nie tylko umieścić daną czynność w czasie, lecz także określić moment jej wykonania w stosunku do pozostałych zjawisk i czynności, które miały lub mają miejsce. Gdy już przyswoimy sobie tę funkcję czasów, ich użytkowanie stanie się dla nas znacznie łatwiejsze, z czasem zaś nie będziemy mogli się bez nich obyć.

 

Które czasy w języku angielskim warto znać?

Czasy powszechnie stosowane w języku angielskim, które warto sobie przyswoić, to:

  • Present Simple – określa czynności, które są regularnie powtarzane, jak np. nasze nawyki czy działania wykonywane w ramach pracy zarobkowej. Możemy więc użyć go, by powiedzieć np. I put sugar in my porridge (słodzę swoją owsiankę) czy I sell lamps (sprzedaję lampy, w domyśle – jestem sprzedawcą lamp).
  • Present Continuous – określa te działania, które rozgrywają się w czasie teraźniejszym. Nie muszą przy tym być wykonywane regularnie – po prostu mają miejsce tu i teraz. Tego czasu można użyć, by powiedzieć np. I’m eating my lunch (właśnie jem lunch) czy I’m reading a book (właśnie czytam książkę).
  • Present Perfect – określa czynności, które miały już miejsce i zostały zakończone, ale ich efekt jest wciąż widoczny w teraźniejszości. Możemy np. powiedzieć My mother has cooked this meal, co będzie oznaczało, że nasza mama ugotowała wcześniej obiad, który teraz jemy czy który stoi właśnie przed nami.
  • Present Perfect Continuous – określa czynności, które zostały rozpoczęte w przeszłości i trwają nadal. Możemy użyć tego czasu, by powiedzieć np. I have been waiting for you for hours, co będzie oznaczać „Czekam na ciebie już od wielu godzin” – moje czekanie rozpoczęło się kilka godzin temu i trwa do tej pory.
  • Past Simple – określa działania, które rozpoczęły się i zakończyły w przeszłości i nie mają wpływu na teraźniejszość. Możemy użyć tego czasu, by powiedzieć np. I saw this movie (widziałem ten film).
  • Past Continuous – określa czynności przeszłe w trybie niedokonanym. Czas ten służy do wyszczególnienia działań, które stanowiły tło innych przeszłych wydarzeń lub wywierały na nie wpływ. Przykładem może być tu zdanie I was waiting for you when the train arrived (pociąg nadjechał podczas gdy czekałem na ciebie).
  • Future Simple – określa działania, które po prostu wydarzą się w przyszłości, np. I will wait for you (Zaczekam na ciebie).

Jeżeli czujemy, że powyższa lista chwilowo przerasta nasze możliwości, możemy zacząć od podstaw i na początku przyswoić sobie przede wszystkim czasy Present Simple, Present Continuous, Present Perfect, Past Simple oraz Future Simple. Dopóki nie nauczymy się pozostałych konstrukcji, ta piątka pozwoli nam na dość swobodną komunikację w języku angielskim.